سلاخی میگریست ...

زخمی تازیانه ارتداد صداقتم

زخمی تازیانه ارتداد صداقتم
در قلعه ای بزرگ که خشت به خشت ازوهم ساخته شده
زیر سنگی گران که وزنش حاصل حقارتیست که نگاه عابران ارمغان دارد
دست در زنجیری دارم
پا در زنجیری دارم
زنجیری که باور نمی­کنند ، می شود باز گشت
و در دست جلادی که انگل وار به گوشتم می­زند دشنه
جلادی که حاصل گذشته است
و دشنه ای که جنسش از خاطرات است
و بندی که حاصل نادانیست
و بتی که به قیمت اشک می­پرستمش
و زندانی که خود زندان بان آن هستم
و بختی که سیاه نشد ، جز با ظلمت ابلهانه­ی نا امیدی
اینک چه باک ؟
پیکره ای از من بتراشید
و هنرتان را جز به آن کار برید که پستی و بلندی اندامم را ترسیم کنید
هنرتان را بیازمایید در تجسم اشتباهات من
و بیازمایید که آیا میتوان غم را با اوج و پست وار تراشی نشان داد ؟
و آیا می­توان جز با نگاه ، حس مرگ را تصویر کرد ؟
اینک این خاطره­ی من
جهان من جز قطعه طلایی نبود درخشان
که زمان کدرش می­کرد
دنیای من جز این نبود
حقارتش همچون لذتی بود که در لحظه­ ای پس
هیچ از آن باقی نبود !
شگفتا که بدنبال ابلیس جستجو کنی در انگاره ای وحشت افکن
که همین قتل اعتیاد گونه­ی زمان چهره­ی پتیاره­ی ابلیس بود
آه اگر سرمایه ای داشتم
نه آنچنان که بتوانم بشمارمش
آنچنان پر شکوه که در دست محدود ، حد زده­ی مبتذل شمارش جای نگیر

 

                                                                      احمد شاملو

واژه

با تو آسان میشود واژه را معنا نمود

واژه تنهایی

واژه عشق و محبت               واژه رسوایی

می توان آنرا نهان کرد

در گوشه ایی از قلب خویش

تا که شاید تا ابد پنهان بماند

واژه ها را میتوان دنبال کرد

               گام به گام               کوه به کوه               دریا به دریا

                              تا رسد بر عرش ذات لایموت

واژه ها بوی تبسم میدهند

بوی پاک عشق عذرا میدهند

واژه ها مفهوم و معنایی ندارند

تا تو در قلبم نباشی

                    من تو را در عمق معنا یافتم

من در این آشفته بازار جهان

معنی مهر و محبت طالبم

               تا که شاید یابم آنرا در فراسوی زمان

قدرت اینرا ندارم تا کنم معنا

کتاب انزوا

انزوا

شاید که اینست عالم عشق به تو

گر تو باشی می توان هفت شهر را معنا نمود

هفت اقلیم سرا پا زندگی

                                                                        پوچ

دیگر شعرهایم را به تو تقدیم نمیکنم

دیگر شعرهایم را به تو تقدیم نمیکنم

چرا که نفست را با کس دیگری تقسیم میکنی و برایش از گل یخ میگویی . . .

باشد که خدایت را به صلیب کشم

 خورشیدت را به تاریکترین شب یلدایی لعنت میکنم 

آهنگت را در تاریکخانه فردا فراموش

بودنت را خلاصه مینویسم بر تن سنگ خارای قبر دختر چهارده ساله کودکی ام

در نگاهت قحبه ایی را نقاشی میکنم که در میان پاهایش آتشکده ایی خفته ، سکوت را عربده میکشد .

پستانهایت را در دهان سگ هرزه ایی مینشانم تا دیگر چون تویی جوانه نزند 

هرگز نخواهم چو کبک خرامی در بیشه زار تنم رخنه کرده و چنگانت را در تنم فرو کنی و از زندگی ترنمی سر نهی

حال که شب از پس مژگانم میرسد و خوابی سرد تنم را به زیر میکشد از پس پنجره ام با تو ای بوف رویایی از انسان شدنم میگویم .

از انسانی که دریغ . . .

                                                           پوچ

بی تو . . .

بی تو ، ثانیه ها را تکرار ناقوس هوس انگیز مرگ در کلیسای تنهایی خود می بینم .

بی تو ، دستان شب ، شاه بیت غزل مانده بر لب شمعدانی گلدان را به غارت خواهند برد .

بی تو ، مرا یارای نوشیدن از جام عشقی نیست .

بی تو ، هرگز نمی توان بوسه گرم را معنی کرد .

بی تو ، حتی واژگان هم بوی تعفن میدهند .

بی تو ، سرد و پژمرده همچون باغ خزان زده روزهایم را به دیروز می سپارم و کهولت دقایقم را در ذهن دخترک پابرهنه کولی جستجو میکنم .

بی تو ، ابدیت را در سنگ فرش چشمان به غروب نشسته کلاغ پیر وسعت گرفته بر بوم نقاشی میتوان یافت .

بی تو ، شبم را با دلتنگی هایش تنها گذاشته تا همه بدانند

" آنکه روزت را با او گذراندی میتوان فراموش کرد ولی او که شبت را تقسیم کردی هرگز . . .

                                                          پوچ