بی تو . . .

بی تو ، ثانیه ها را تکرار ناقوس هوس انگیز مرگ در کلیسای تنهایی خود می بینم .

بی تو ، دستان شب ، شاه بیت غزل مانده بر لب شمعدانی گلدان را به غارت خواهند برد .

بی تو ، مرا یارای نوشیدن از جام عشقی نیست .

بی تو ، هرگز نمی توان بوسه گرم را معنی کرد .

بی تو ، حتی واژگان هم بوی تعفن میدهند .

بی تو ، سرد و پژمرده همچون باغ خزان زده روزهایم را به دیروز می سپارم و کهولت دقایقم را در ذهن دخترک پابرهنه کولی جستجو میکنم .

بی تو ، ابدیت را در سنگ فرش چشمان به غروب نشسته کلاغ پیر وسعت گرفته بر بوم نقاشی میتوان یافت .

بی تو ، شبم را با دلتنگی هایش تنها گذاشته تا همه بدانند

" آنکه روزت را با او گذراندی میتوان فراموش کرد ولی او که شبت را تقسیم کردی هرگز . . .

                                                          پوچ