نه

نه

  حاشا و  ابدا

 که مرا دلگیری

 از آسمان  نیست

 این  سرشت  ابر است  که ببارد

 اگر نبارد

 مرا راستی  ادامه ی  عمر  چگونه است

  ابر نمی بارد

عمر ادامه  دارد

و مرا غزلی  به یاد مانده است

 که  برای تو  بخوانم

 ایستاده  بودم که  بهار شد

 و غزل  را  بیاد آوردم

خواندم

 تو مرده بودی

 حاشا  و ابدا

که نه  تو را  بیاد دارم

 غزل  را بیاد دارم

 ابیاتش  شباهت  به قصیده  دارد